Bütün akıl aldatmacalarını deniyor ama gene de yalnızlık hissediyordu. Arkadaşının evinde rahat edememişti. Kendini sokağa attı. Biraz başı dönüyordu fakat idare etti. Bir yokuşu hızlı çıkınca da yüreği sıkıştı. Onu da atlattı hemen. Bir otopark yakınında taksiler bekliyordu. Sonra caddeye ilerledi. Cadde de gene her yerde taksiler vardı. Kimsenin kimseyi beklemeye sabrının yetmeyeceği bir saatti. Karşısından sallanarak gelen tek tük insanları izledi. Zombi filmi gibi, karanlıktı yüzleri. Ara sıra sarhoş bağırışları olmasa savaş artığı bir yalnızlık vuruyordu bu insanlardan. Her saat böyle tiksintiyle bakmazdı insanlar birbirlerine. Neşeli meraklı ve aç. Aç bakarlardı evet.  Ve kuşkuyla bakıyorlardı artık insanlar. Hem birbirlerine hem de herkese. Başını öne eğdi. Ağaran gün masmavi etmişti ortalığı. Hava bulutlu muydu ne. Başı gibi bulutlu havaya baktı. Bir zamanlar da umutlu sloganlar atılmıştı buralarda. Yine böyle hava masmavi gelirken. Bir çatırdı duydu. İçi es