Demir Yumruk

           Bütün akıl aldatmacalarını deniyor ama gene de yalnızlık hissediyordu. Arkadaşının evinde rahat edememişti. Kendini sokağa attı. Biraz başı dönüyordu fakat idare etti. Bir yokuşu hızlı çıkınca da yüreği sıkıştı. Onu da atlattı hemen. Bir otopark yakınında taksiler bekliyordu. Sonra caddeye ilerledi. Cadde de gene her yerde taksiler vardı.

Kimsenin kimseyi beklemeye sabrının yetmeyeceği bir saatti. Karşısından sallanarak gelen tek tük insanları izledi. Zombi filmi gibi, karanlıktı yüzleri. Ara sıra sarhoş bağırışları olmasa savaş artığı bir yalnızlık vuruyordu bu insanlardan. Her saat böyle tiksintiyle bakmazdı insanlar birbirlerine. Neşeli meraklı ve aç. Aç bakarlardı evet. 

Ve kuşkuyla bakıyorlardı artık insanlar. Hem birbirlerine hem de herkese. Başını öne eğdi. Ağaran gün masmavi etmişti ortalığı. Hava bulutlu muydu ne. Başı gibi bulutlu havaya baktı. Bir zamanlar da umutlu sloganlar atılmıştı buralarda. Yine böyle hava masmavi gelirken. Bir çatırdı duydu. İçi eski bir korkuyla hafiften ürperdi. Bu çöp bidonunun caddeye çatur çutur yuvarlanışıydı. Kaldırmadı kafasını yürüdü. Kendini evine atacaktı artık. Ve uzun bir süre gene kimseyle böylesi derinden düşünüp konuşmayacaktı. Eskimiş bir hazine gibi sakladı yüreğini. İstenmeyen bir çocuk gibi bastırıp sakladı.

"Gecenin üçünde eğlenceden dönüyormuş kaza geçirmiş." Beynininde duyduğu siren sesleri içindeki öfkeli yürüyüş, kaba haykırış.

"Hay amınakoyayım eğlencesinin. Mahvetmiş arabayı."

"Taksitleri bitmedi daha."

"Nerden aldık ulan bu arabayı."

"Burnu kanamamış çıkmış arabadan, yarın satılacak arabada ağır hasar var."

Sağ çıktığına sevinmeli miydi şimdi bunun. Tek istediği arabaydı. Araba... Aldılar. Ne yaptı mahvetti her şeyi. Bir ton zarar. Öfkesini bastırdı.

"Halletsinler." Dedi. "Bir daha da araba yüzü göremez işte."

Bunca kafa karışıklığı arasında bir de kardeşinin serserilikleriyle uğraşamazdı. Boş işlerle uğraşan biriydi işte o. Hiç bir zaman anlamak istemedi. Onu anlasaydı, onun gibi düşünseydi böyle boş işleri olur muydu. Araba almak kimin neyine. Bir maaş çalışan birisin. Henüz kurulacak bir düzenin, kurtaracağın bir hayatın varken. Kendi kendimizin kurtarıcısı değil miyiz bu düzende. Henüz düzen karşıtı sloganlar silinmemişken belleğinden, nereden çıkmıştı bu düzen içinde kendini kurtarmalar. Nereden çıkmıştı tutunduğun dalı bırakmadan kıyıya ulaşma duygusu. Bırakarak dalgalarla savaşanları geride. Bırakarak her şeyi. Babasını haklı çıkaracak cinsten düşünceler annesinin korkularıyla yatağa girmeler. Ruhsuz sevişip, ruh kırıklığından demlenmeler.  Çamurlu ayakkabılarını daha çok çamura vurararak temizlemek neyin nesiydi.

   Nehir bunca hızıyla akmasa, bunca yara içinde sürüklenmese düşünmezdi belki böyle şeyler. Biliyordu eskisi gibi değildi artık. Eskisi gibi olmaycaktı. Öyle sevemeyecek, dövüşemeyecekti. Ve yine eskisi gibi... Bazen sabahladığı işçi grevinde yanan ateşin çıtırtılarını hatırlardı. Sardığı tütünün tadının neden o gün içtiği tütün gibi olmadığını düşünürdü mesela. Çünkü o dumanda inanç, direngenlik ve umut vardı. Şimdi boş bir üfleyiş, bazen de değersiz bir yakarış var. Sen kaderci oldun dedi kendi kendine. Sen artık beyoğlundaki orospuları da boş geçmezsin. Sen artık.... Toparlamaya çalıştı kafasını. Sen bir demir yumruk değilsin. Fakat leş yiyici de değil. Nehrin akışına kapıldın fakat bu bir çağlayana dönüştü. Hep öyle olur zaten. Mevcut şartlarını iyileştirmek için sürüklenirsin. Bir yer tuttmaya çalıştıkça o yer zorlaşır. Daha yüzeyde kalmaya çalşırken derinleşir zaten. Ve katetmen gereken mesafe çoktur artık. Geldiğin yere dön bak anlarsın bunu. Hep ihtiyaçların için sürüklenirsin. Şimdi okul bitsin sonra kariyer. Sonra askerlik. Sonra hayaller hedefler. Biliyor muydun bu suya girdiğinde geriye dönemeyeceğini...

Başı ağrıyana kadar düşündü bunları. Sonra kalkıp annesini aradı. Yine uzun bir konuşmadan sonra annesini teselli etti. 

Her şey yoluna girecekti. Her şey.