KEMİK

     Rüzgarlı bir gündü. Toz toprak, ağaçların dalları yaprakları havada uçuşuyordu. Bahçedeki öteyi beriyi içieriye aldık. Ardından yağmur gelecek diye beklemeye koyulduk. Geldi yağmur.

 Gökyüzü çatır çatır dökülüyordu sanki tepemize. Birkaç büyük gürleme daha duyduk. Ve ardından yağmur daha da hızlandı.  Damlaların sesiyle, bilgisayarın başından kalkıp cama koştum. Camı açınca toprak kokusu geliyordu. İçerden bağırdılar camı kapattım. Niye tahammülleri yoktu yağmur kokusuna, sesine. Televizyonu duyamadıkları için olabilir. Her neyse. Biraz ürperdim ben de zaten camı açınca üşüdüm.

Triplere girmeden camın kenarında izledim yağmuru. Cam açtırmadılar diye huzurumu bozamam. Kurt kuş ne yapar bu yağmurda. Biraz ortalık sesizleşince dışarı çıktım. Kurt kuş kurulanıyordu. Karşı ceviz ağacına konmuş serçe, önce silkeleniyor sonra gagasıyla üzerinden bir şeyleri atıyordu. Sanki duştan çıkmış... Havlu da istemez. Gerçi ağaçlar, kuşlar, toprak... Hepsi duştan çıkmış gibiydi. Bir tek bizim ahali içeri kaçtı. Şimdi hint dizisindeki yapay yağmuru izleyip hüzünleniyorlar.

Aslında onlar da pek çok yağmur görmüşler. Pek çok kez ıslanmışlar. Babam işlere koştururken, annem bahçeyi düzenlerken ıslanmış. Kardeşim oyun oynarken çamurla, yağmur çamur iliklerine kadar işlemiş. Fakat onlar içeride oturmayı seviyorlar artık, bir doğa olayı karşısında heyecanlanmıyorlar. Hatta konsantrasyonlarınnı bozduğu iiçin kızıyorlar bu mükemmel doğa olayına. Paki onlar kızadursun. Camı kapatadursun. Sanki izledikleri de matah bir şey olsa. Pek bilinmez ama o günden sonra ben daha dikkatle izledim her şeyi. Yağmurdan sonra güneş çıkınca sevince boğulan bozkırı mesela. Cayırlarını çimenlerini göğsünü gere gere serpilişini. Kelebeklerini bozkırın. Arılarını, peygamber böceklerini çekirgelerini ve aç köpeklerini. Ve bu köpeklerin boğazlarından birkaç lokma geçmeden öylece günlerce ordan oraya seğertişlerini. Sahi ne yer ne içer bu itler. Çoban köpeklerinden arda kalan kemikleri yerler bazen. Fakat bazen de çoban köpekleri bile kemiklerini paylaşmaz bunlarla. O zaman karabaş kendini bozkıra vurur. Bir yerleri koklar. Eşeler bir yerleri. Sonra bir bakmışsın toprağın altından bulmuş çıkarmış yiyeceğini. Bunu ilk başta gördüğünde şaşırmıştım ama sonra anladım ki zaten onu karabaş gömüyormuş oraya. Bunu anlamak görmek, fikrin ve düşüncenin sadece insanalara ait olmadığını keşfetmek çok etkilemişti beni.

Doğa öğretendir. Doğa onunla baş başa kaldığında seni okutan seni düşündürendir. Onunla mücadele ederken öğrenirsin aslında. Her üşüdüğünde biraz daha üşümemeyi, her aç kaldığında biraz daha aç kalmamayı keşferdersin. Ve doğanın bunca şeyi ona saygı ve sabır gösterdiğinde seninle bedava paylaştığını düşününce ürperirsin. Sen de onun bu adil düzenine kaptırırsın kendini. Bir dağ başında ya da bir bozkırda bulursun kendini.

Karabaşın sakladığı kemiğin hikayesiyle ben de artık daha fazla çıkıyorum bozkıra. Köstebek deliklerine daha dikkatli bakıyorum. Su biriken göletlere, kurbağa balıklarına, solucanlara. Daha dikkatli izliyorum yağmuru. Kar kalkarken altından fışkıran yeşil filizleri dinliyorum. Ve açan kayısı çiçeğini, yeşil eriği, salkım üzümü ve dutu dinliyorum. Dinledikçe pencerelerine sarılan insanlığın, şemsiyelerine sığınan insanlığın ne kadar fakir olduğunu anlıyorum. Toprak anaya kemik eken karabaşın da ne denli zengin olduğunu....